Koe in de sloot 

We zien alleen haar rug boven het gras uitsteken. Ze beweegt wel, lijkt te lopen. Als we dichterbij komen kijkt ze ons (hulpeloos?) aan. De koe in de sloot. Hoe lang staat ze daar al? Misschien al een paar uur.
Vanochtend voor het melken keken we nog naar haar of ze wel in een ligbox had gelegen of misschien wel de hele nacht had gestaan. Vorige week is uitgegleden in de stal en sindsdien staat ze moeilijk op. Achteraf gezien hadden we haar toch beter in het strohok kunnen doen. Nu staat ze in een ondiepe sloot en kan ze er zelf niet uitkomen.
We proberen eerst een halster om te doen om haar te kunnen helpen de sloot uit te lopen. Na wat gedoe lukt dat en Ton probeert haar de kant op te trekken en ik duw haar. Maar verder dan haar voorpoten uit de sloot komt ze niet en moeten we wat anders proberen. Dan maar met de trekker. We doen een sjorband achter haar voorpoten om haar middel. Die binden we aan de voorlader. Voorzichtig rijd Ton achteruit. De koe geeft zich over en gaat liggen. Zo wordt ze uit de sloot getrokken. Het ziet er niet fijn uit, de koe is bekaf.
Ze ligt in het gras en ademt zwaar, ze voelt ook warm aan. Maar ze is uit de sloot en ze lijkt niet gewond. We proberen haar te bewegen om te gaan staan, maar ze vertikt het. Ze is nog te moe. We laten haar nog een paar minuten uithijgen. Als Ton dichterbij komt met de trekker om het touw van de halster eraan vast te maken, lijkt ze te schrikken en gaat ze toch staan. Het kost haar zichtbaar veel moeite maar het is gelukt.
Ik loop met haar naar de stal om haar in het strohok te doen. Ze wil naar de achterdeur waar de koeien altijd in en uitgaan, maar ik wil met haar de kortste route via de voordeur. Ze wil links maar ik wil rechtdoor. Een koe van 700kg. een andere weg laten nemen klinkt simpel, is het niet. Niet achter haar, niet voor haar, maar naast haar lopen en het touw aan haar halster kort houden en haar zo sturen.
Als we van het gras het beton oplopen struikelt ze bijna. Eenmaal in de stal loopt ze direct het strohok in. Ze gaat aan het voerhek staan en we geven haar hooi. Ze gaat meteen eten. Op krachten komen. Ze is hier veilig. Weer geen dag zonder spectakel op de boerderij. Koe uit de sloot.

 

Huilende baby in de Tube

Waarom? Krampjes, honger, verveling, last van het geluid of van andere mensen?
Of balen dat je bent wat je bent geworden?
Je hebt geen keuze, het is voor je bepaald. Door 2 mensen (of misschien kunstmatig). Geen weg terug. Alleen naar het eind.
Velen horen je, weinig luisteren. Ze begrijpen het toch niet. Niet iedereen kan het negeren. Vragen zich af of het stopt. Liefst direct. Hebben ze er last van? Het is geluid dat niet te dimmen is. Of toch? Koptelefoon op, oordopjes in?
Ik vraag me af waarom. Heb het zelf ook gedaan, maar kan me dat niet meer herinneren. Wel dat van mijn dochters.
Donna zit naast me in de Tube. Zij huilde stipt om zes uur als ik thuis kwam van mijn werk en we gingen eten. Ik kreeg haar stil met wandelen door de wijk in een draagzak. Avonden zo met haar gelopen.
Nu staart ze naar haar telefoon. Ze leest, fanfiction. Je hoort haar niet. Ze is op haar gemak. Ondanks de geluiden. Van een huilende baby in de Tube.

 

9 Pinken

Er zijn 10 pinken ontsnapt. Ze stonden achter een draad bij de dijk langs de Hoevervaart.
De zoon van de boer vraagt of ik even met de quad wil kijken of het draad wel goed hangt. 1 Pink is inmiddels in de stal, die was teruggekomen met de koeien.
Als ik naar achteren rij, zie ik 9 pinken bij het hek aan het weggetje bij de piloot staan. Ik spreek ze aan op hun gedrag en vraag waar ze nou mee bezig zijn. Ik rij verder door, roep ze regelmatig en zie dat ze achter me aan komen. Ze lopen langs de andere oudere pinken die zich wel kunnen gedragen en netjes achter het draad staan. Er is wel wat communicatie tussen de groepjes, maar de 9 lopen toch verder achter mij aan. Voor de zekerheid doe ik wel de poortgreep dicht op de dam die we over zijn. Als we terug zijn bij het draad waar ze achter horen te staan, blijven ze natuurlijk stil staan en lopen er een paar het verkeerde weidje op via de dam naast het draad wat op de grond ligt. Blijkbaar hebben ze tijd genoeg gehad om dat te slopen.
Ik zet de quad op het voor de 10 pinken bedoelde weidje neer zodat ze daar toch weer naar toe lopen. En voordat de 9 pinken er erg in hebben staan ze weer achter het draad wat ze schijnbaar gesloopt hadden. Terug bij af.
Ik maak het draad nog even af zodat ze het niet weer kunnen slopen en zomaar hun eigen gang kunnen gaan. De 9 pinken staan achter het draad op een rijtje naar mij te kijken. Heb geen idee wat er in hun hoofd omgaat, maar misschien zie ik een lichte teleurstelling bij ze. Jammer joh, plan mislukt, terug bij af, en nu weer gras eten.

 

Overstappen op Notting Hill Gate

Van station Tottenham Court Road naar station Bayswater gaan we met de Central line en moeten we overstappen op station Notting Hill Gate om met de Circle Line het laatste stukje te reizen.
Op station Notting Hill Gate 2 trappen naar beneden naar het perron. Halverwege staan 2 tassen op de grond. Van wie zijn die? Allerlei gedachten? Maar al snel zie ik een vrouw onderaan de trap met 2 enorme koffers. Ze is er met 1 aan het worstelen om de trap op te gaan. Ik loop naar beneden en vraag of ik die koffer voor haar omhoog kan tillen. Een andere man biedt haar aan om met de tweede koffer hetzelfde te doen. Ik zeg haar dat ik toch moet wachten op de trein. Dus we tillen de koffers (per stuk misschien wel 20 kg.) de 2 trappen op. Ze is er heel blij mee en bedankt ons hartelijk. Geen vloeiend Engels, ik vermoed Russisch of Pools, toch wel zeker Oost-Europees.
Dan komen de vragen, ik behandel ze met Donna die het spektakel toch wel verbaasd heeft aanschouwd.
Waarom zoveel bagage?
Haar hele kast met kleren leeggehaald?
Gewoon op vakantie en geen keuzes kunnen maken?
Relatiebreuk, verhuizing, ruzie gehad, vluchteling?
Ze zag er niet arm uit, welgesteld. Maar als je zoveel meeneemt dan ga je meestal niet met de metro. Dan zou je toch beter met je Rolls Royce gaan of anders een verhuisbedrijf inhuren of in ieder geval iemand anders met een auto regelen.
Ik hoop voor haar dat ze niet nog veel verder moet reizen en zeker niet hoeft over te stappen. Of dat er dan nog meer mensen haar helpen met haar koffers en tassen. En niet dat er iemand bij de volgende 2 trappen met haar tassen vandoor gaat. Of met 1 van haar koffers.
Na 2 dagen in Londen is de Underground voor ons al redelijk gewoon, routine.
Met 2 koffers en 2 tassen op station Notting Hill Gate gaat het niet snel wennen denk ik.

 

Taal is verwarring

Ben ik autistisch, heb ik autisme, ben ik een autist?
Verwarring is verwarrend voor mij. Ik ben het meest gebaat bij duidelijkheid. Maar taal (maakt niet uit welke denk ik, alhoewel Zuid-Afrikaans?) is voor mij niet altijd duidelijk. Soms begrijp ik niet goed wat iemand anders bedoelt door wat ze zeggen. Of een aanwijzing op een bord of iets dergelijks. Ik merk dan wel dat dit met me gebeurt, dus dan kan ik er nog over nadenken. En het op verschillende manieren interpreteren. Maar hoe weet ik wat het juiste is? Door ervaring, mijn neus te stoten, door geen ezel te zijn, schade en schande?
Vaak neem ik iets te letterlijk en dat kan weleens voor problemen, conflicten zorgen. Die ga ik het liefst uit de weg, tenminste tegenwoordig. Vroeger had ik er minder last van. Anderen begrepen mij beter omdat ze mij kenden en wisten dat ik "anders" was.
Nu denk ik beter na, maar kom er niet altijd uit. Dat zorgt weer voor eenzaamheid. Maar geeft wel minder verwarring.
De wereld begrijp ik toch al niet meer, daar kan de taal ook nog wel bij.

 

Gekke koe

Ik zou geen koe kunnen zijn.
Zou niet weten waar ik moet beginnen.
Het 1e pluk wat ik tegen kom?
In de hoek?
Direct na een dam?
Langs de sloot?
Oké dan begin ik maar.
En dan al die anderen.
Die zich niet aan mijn schema houden.
Ik zou een gekke koe worden.